ΕΓΧΕΙΡΗΣΗ ΒΛΕΦΑΡΩΝ

Η δακρυοαδενίτιδα αποτελεί τη δεύτερη πιο συχνή, μη ειδική φλεγμονή του κόγχου. Το 50% των ασθενών που την παρουσιάζει νοσεί συνήθως και από κάποιο συνοδό συστηματικό νόσημα, όπως το λέμφωμα, η σαρκοείδωση, το σύνδρομο Sjorgen, η κοκκιωμάτωση Wagener, η σκληρωτική ιδιοπαθής φλεγμονή, η νόσος IgG4 καθώς και άλλα αυτοάνοσα νοσήματα. Εξαιτίας της πιθανούς συνυπάρχουσας νόσου, συστήνεται αρκετές φορές βιοψία για να βοηθήσει στην καλύτερη διάγνωση και στον αποκλεισμό κακοήθειας στην περιοχή.
Τα πιο συνηθισμένα συμπτώματα της φλεγμονής είναι ο πόνος, οφθαλμικός ερεθισμός και διόγκωση (οίδημα) στην περιοχή του δακρυϊκού αδένα, που γίνεται ευαίσθητος και ψηλαφητός.
Κατά την  εξέταση με αξονική τομογραφία τα ευρήματα δείχνουν διόγκωση του δακρυϊκού αδένα και παρουσιάζει ανώμαλα όρια. Η δακρυοαδενίτιδα διαχωρίζεται σε μικροβιακή, ιογενή ή αυτοάνοση και περιλαμβάνει και τις παθήσεις που αναφέρονται ως συνοδά συστηματικά νοσήματα.

Αντιμετώπιση

Στην αντιμετώπιση περιλαμβάνεται η πιθανή βιοψία που γίνεται από το δέρμα για να μην τραυματιστούν οι εκφορητικοί πόροι. Στη μη ειδική δακρυοαδενίτιδα συνήθως συστήνονται στεροειδή από το στόμα που έχουν άμεσο συνήθως θεραπευτικό αποτέλεσμα.
Οι περισσότερες περιπτώσεις θεραπεύονται σε διάστημα ενός με τριών μηνών.